Eerder deze maand vond voor de achtste keer de Week van de Hoogbegaafdheid plaats. In die week geef ik veel voorlichting over dit thema. Een opmerking die enkele malen terugkwam is dat het wenselijk zou zijn een ander woord voor hoogbegaafdheid te gaan gebruiken. De argumentatie: hoog impliceert beter en (ik ben bang dat) mensen denken dat ik me beter voel dan zij wanneer ik mezelf hoogbegaafd noem.
Als ik dan doorvraag: voel jij je dan ook beter dan een ander? Is het antwoord “Nee, absoluut niet”. En is dat wat je ermee probeert te zeggen? “Nee absoluut niet”.
In mijn ervaring voelen hoogbegaafden zich zelden beter dan anderen. Vaak is het tegendeel zelfs waar.
Van Dale geeft meerdere betekenissen aan het woord hoog. Hoog betekent niet altijd beter! Er zijn heel veel andere hoog-woorden waar dat niet het geval is. Denk bijvoorbeeld aan hooggebergte, hoogconjunctuur, hoogfrequent, hoogglans.
Lossen we dit probleem op door een ander woord te gebruiken? Ik denk van niet.
Wanneer iemand de uitspraak doet hoogbegaafd te zijn, doet die een uitspraak over zichzelf en niet over de ander. De wijze waarop de ander reageert zegt heel veel over die persoon, diens opvattingen over hoogbegaafdheid en diens levenservaringen. Wanneer deze persoon gevoelens van minderwaardig ervaart of zich geïntimideerd voelt door het gebruik van dit woord, kan dat de hoogbegaafde niet aangerekend worden. Dat vind ik echt iets dat zich afspeelt binnen die persoon. Ook met een ander woord voor hoogbegaafd zal die persoon zich minderwaardig of geïntimideerd kunnen voelen.
Verschil in intelligentie tussen mensen is nu eenmaal een feit. En dit geldt voor heel veel andere persoonskenmerken. Hoogbegaafden kunnen bepaalde dingen beter of sneller dan anderen door bijvoorbeeld hun hoge intelligentie, hun sterke waarnemingsvermogen en hun enorme gedrevenheid. Maar dat maakt ze nog geen betere mensen. Het woord hoogbegaafdheid doet geen uitspraak over gelijkwaardigheid!
Het is oké om hoogbegaafd te zijn.
#stopsmartshaming!